Rozdział 6 - I wanna see you be brave

Emilia usiadła na chodniku i ściągnęła koturny. Jej stopy nie były przyzwyczajone do tak długich wędrówek. Rozmasowała je i wyciągnęła z torebki trampki. Kiedy je zakładała usłyszała głos Facundo.

- Uśmiech.

- Co? – spojrzała na niego i od razu tego pożałowała.

Chłopak wyciągnął swój telefon i właśnie robił selfie z siedzącą jak sierota szatynką. Ta momentalnie wstała z ziemi i zaczęła podskakiwać koło niego z wyciągniętą ręką. Próbowała zabrać mu telefon, ale był on zdecydowanie za wysoki.

- Nie waż się tego nigdzie udostępniać!

- Za późno – powiedział rozbawiony siatkarz, pokazując jej opublikowane zdjęcie na instagramie.

Dziewczyna jęknęła i walnęła go w ramię.

- Właśnie trafiłeś na moją czarną listę – ledwo ukrywała uśmiech, bo mimo zaskoczenia, które malowało się na jej twarzy wyszła na zdjęciu wyjątkowo dobrze.

Facundo spojrzał na zegarek.

- Chyba czas się zbierać.

Emilia podniosła swoją torebkę i odprowadziła chłopaka pod hotel.

- Jak tylko wylądujecie daj mi znać, dobrze?

Argentyńczyk pokiwał głową i przytulił ją.

- Skop im tyłki na obronie – powiedział, nie wypuszczając jej z objęć. – A jak wrócę do Polski to oblejemy to w Bełchatowie.

Dziewczyna się zaśmiała i popchnęła Facundo w stronę budynku.

- Idź już, bo nie zdążysz się spakować.

Kiedy był już prawie przy szklanych drzwiach, odwrócił się i pomachał jej na pożegnanie. Emilia stała jeszcze chwilę w miejscu i dopiero gdy chłopak zniknął w windzie, ruszyła do domu.

W ostatnie dwa dni przed obroną Emilia nie mogła zmrużyć oka. Z nerwów bolał ją brzuch i czuła, że jeśli tak dalej będzie, to wypadną jej wszystkie włosy. Nie mogła już patrzyć na notatki, które schowała pod poduszką. Ze stresu stała się bardzo przesądna. Z jej grupy na seminarium miała najbliżej na uczelnię, więc została wyznaczona do zamówienia kwiatów i kupienia prezentu dla promotora. W dzień obrony ubrała się w białą koszulę, czarną neoprenową spódnicę i wysokie czarne szpilki. Miała nadzieję, że uda jej się jakoś dojść w nich do kwiaciarni, a potem na uczelnię. Odebrane wiązanki były większe niż się spodziewała. Na szczęście miała już praktykę w noszeniu zbyt dużej ilości rzeczy, więc doniesienie ich na uczelnię nie stanowiło zbytniego wyzwania. Przed pokojem obron siedziały już jej przyjaciółki.

- Umiesz coś? – wykrzyczała Monika na jej widok.

- Umiałam – odpowiedziała i położyła bukiety na wolnych krzesłach.

- A gdzie prezent? – dopytywała się Kornelia.

- Tutaj, tutaj – odpowiedział zdyszany Tomek, który właśnie wszedł do budynku.

Obrona zaczęła się idealnie o czasie. Emilia zestresowana zaczęła nerwowo skubać spódnicę. W niedemokratycznym głosowaniu została wybrana jako ostatnia osoba do wejścia. Kiedy nadeszła jej kolej nogi zaczęły się pod nią uginać.

- Spokojnie, oni w połowie nie wiedzą o czym mówisz – pocieszyła ją Julia.

Szatynka kiwnęła głową i z krzywym uśmiechem weszła do sali. Dziekan podał jej kopertę z pytaniami. Wylosowała jedno i gdy zobaczyła, że ma ono numer 9, odetchnęła z ulgą. Nic co kryje się pod tym numerem nie może być trudne. Usiadła na miejscu naprzeciwko swojego promotora i recenzentki. Oboje uśmiechali się do niej przyjaźnie.

- I jak poszło? – zapytała Monika, gdy tylko Emilia zamknęła za sobą drzwi.

- Chyba dobrze.

Chwilę później z pokoju wyszedł dziekan i zaprosił grupę do środka. Wszyscy weszli i z napięciem czekali na podanie wyników.

- Mam przyjemność ogłosić, że wszyscy Państwo uzyskali tytuł naukowy licencjat. Gratuluję.

Emilia czuła jak napięcie powoli opuszcza jej ciało. Kiedy dziekan wywołał jej imię, podeszła do niego i odebrała zaświadczenie. Popatrzyła na nie i szeroko się uśmiechnęła. Dostała 5!

***

Kiedy pisałam ten rozdział byłam świeżo po obronie i wtedy myślałam, że wszystko co z uczelnią związane jest takie fajne i zabawne. Teraz z perspektywy czasu, czytając niektóre moje rozdziały stwierdzam, że flaki z olejem są ciekawsze. Musicie mi to wybaczyć i trzymajcie kciuki żeby blokada twórcza, którą mam od ponad miesiąca w końcu mnie opuściła. ;*