Rozdział 5 - We'll make the great escape

Chłopak wpatrywał się w Emilię, gdy ta pisała na laptopie. Właśnie kończył się drugi, zacięty półfinał. Dziewczyna skupiała się na każdej akcji, żeby nie pomylić się wpisując wynik do relacji na żywo. Śmiech Facundo oderwał na chwilę jej myśli od meczu. Ściągnęła brwi i spojrzała na niego pytająco.

- Kiedy się skupiasz, wywalasz język – odpowiedział.

Szatynka spłonęła rumieńcem.

- Ty się lepiej skup na meczu – powiedziała z udawaną powagą.

- Ależ się skupiam – powiedział i dotknął jej laptopa. – Piłka meczowa.

Ems szybko to zanotowała. Dopiero od godziny znała Facundo, ale wyjątkowo się z nim dogadywała. Mimo to cały czas była lekko podenerwowana. W końcu Conte był światowej klasy siatkarzem.

- Co Ty właściwie tu robisz? – zapytała dziewczyna, zanim zdążyła ugryźć się w język.

- Wczoraj grałem mecz w Spodku – powiedział i wzruszył ramionami. – Dzisiaj cała drużyna leni się w hotelu, ale to zdecydowanie nie dla mnie.

- I dlatego postanowiłeś przyjechać tu? – zdziwiła się Emilia.

- Siatkówki nigdy dość.

Przez cały finał rozmawiali i kilka razy Facundo musiał przypominać jej o pisaniu relacji. Po wręczeniu medali dziewczyna ściągnęła sukienkę i wskoczyła do basenu. Siatkarz poszedł w jej ślady. Chwilę później pływali na torach obok siebie.

- Jeszcze pomyślę, że mnie śledzisz – roześmiała się Emilia kiedy zatrzymali się przy końcu basenu.

- Cały czas jesteś mi coś winna za pomoc w pisaniu – odpowiedział Argentyńczyk z łobuzerskim uśmiechem .

- Mogę dać Ci wygrać – powiedziała i zaczęła płynąć w przeciwnym kierunku.

Zajęło chwilę zanim do Facundo dotarły słowa dziewczyny. Szybko ruszył za nią, ale na 50 metrach nie udało mu się jej dogonić.

- Miałaś dać mi wygrać – powiedział i założył ręce na piersi.

- Niestety musiałabym stanąć wtedy w miejscu – zaczęła się śmiać.

Chłopak opryskał ją wodą i pomógł wyjść z basenu. Osuszyli się ręcznikami i powoli zaczęli zbierać się do wyjścia. Chwilę szli w milczeniu, które przerwał siatkarz.

- Już wiem co możesz zrobić.

Emilia popatrzyła na niego pytającym wzrokiem.

- Chcę przed wyjazdem trochę pozwiedzać Katowice – zamyślił się na chwilę. – Będziesz moim przewodnikiem?

- Za szarlotkę z lodami.

-Da się zrobić – odpowiedział z uśmiechem.

Dziewczyna podała mu swój numer, pożegnała się z nim i ruszyła w kierunku swojego auta.

Po drodze do domu wskoczyła do Moniki, która akurat zbierała koc leżący pod wielką jabłonią.

- Czekaj, czekaj. Umówiłaś się z jakimś facetem? – spojrzała z niedowierzaniem na Emilię.

- Na zwiedzanie, nic więcej. Powiesz mi co warto zobaczyć w Kato, czy mam zadzwonić do Tomka?

- No dobra – wywróciła oczami. – Ale najpierw kawa.

W domu Moniki, jej mama akurat kończyła posypywać cukrem pudrem karpatkę.

- Skusicie się, dziewczyny? – zapytała.

Studentki kiwnęły głowami i wyciągnęły talerzyki. Kiedy kawa była gotowa zabrały ją i ciasto do pokoju Moniki. Ta wyciągnęła kartkę, na której zaczęła coś pisać. Po chwili podała ją Emilii.

- Oprócz tego jeszcze Nikisz.

Szatynka spojrzała na papier i aż się zakrztusiła kawą.

- Chcesz żebym zabrała go do muzeum? – ledwo udało jej się powstrzymać śmiech.

- No co? Podobno macie zwiedzać.

- On nie ma stu lat – powiedziała Emilia i teatralnie wywróciła oczami.

Na to jej przyjaciółka wzruszyła ramionami i zaczęła jeść karpatkę. Kiedy obie skończyły ciasto i wypiły kawę, Monika wstała i oparła się o ścianę.

- A jak tam wczorajsza randka z Patrykiem?

- Nawet mi o niej nie wspominaj! – jęknęła dziewczyna i schowała twarz w dłoniach.

- Spędziłaś z nim zbyt mało czasu. Umówię Was na weekend!

- O nie! Wychodzę!

Emilia wstała, a Monika zaczęła się śmiać.

- Jesteś zbyt wymagająca.

- Wiesz dobrze przez kogo – odpowiedziała ze smutkiem i wyszła z pokoju.

Nie było jeszcze nawet 10, ale słońce dawało się już mocno we znaki. Emilia stała pod hotelem w krótkich spodenkach i na wysokich koturnach. Wiedziała, że wieczorem będzie cierpieć z tego powodu, ale nie chciała wyglądać przy Facundo jak karzeł. Na wszelki wypadek spakowała do torebki białe conversy. Dziewczyna miała już wyciągnąć telefon i zadzwonić po siatkarza, kiedy uśmiechnięty od ucha do ucha wyszedł z hotelu.

- No w końcu!

Chłopak podszedł do niej i złożył na jej policzku mokrego całusa.

- To co, najpierw szarlotka? – zapytał Facundo.

- Czytasz mi w myślach.

Chociaż od 3 lat Emilia mieszkała w Katowicach, to nie wiedziała gdzie znajdują się dobre kawiarnie. Wiedziała za to gdzie można kupić tanie i pyszne ciasta. Budka z nimi mieściła się niedaleko hotelu, w którym zatrzymała się reprezentacja Argentyny. Zaprowadziła tam chłopaka i stanęła w dość długiej kolejce. Facundo patrzył na nią z niedowierzaniem.

- Zobaczysz, że to będzie jedna z lepszych szarlotek jaką w życiu jadłeś – powiedziała, widząc jego minę.

Kupiła dwa duże kawałki ciasta i poszła do budki obok, w której sprzedawano kebaby. Poprosiła o dwie łyżeczki. Chciała zapłacić kobiecie, jednak ta widząc Facundo, uśmiechnęła się i powiedziała, że wystarczy jej autograf chłopaka. Kilka minut później byli już w drodze na Trzy stawy.

- A co z lodami? – zapytał nagle Argentyńczyk.

- Kupimy po drodze.

Niecałą godzinę później siedzieli na ławeczce w cieniu i jedli lody prosto z pojemnika.

- Twój chłopak nie będzie zły, że mu Cię porwałem?

- Widzisz, mój wyimaginowany chłopak jest bardzo tolerancyjny – roześmiała się i wytarła mu kącik ust dłonią.

Emilia nawet nie wiedziała jak to się stało, że zaczęła opowiadać Facundo o Maćku.

- To idiota – powiedział i przytulił dziewczynę.

- A Ty, masz kogoś?

- W zeszłym roku rozstałem się z dziewczyną. Nie daliśmy rady w związku na odległość – wzruszył ramionami. – Ale teraz ona będzie grać w Polsce…

- Wrócicie do siebie?

- Pożyjemy, zobaczymy.  

***

Przez turniej EIHC byłam tak zabiegana, że zupełnie zapomniałam o blogu. Bardzo Was za to przepraszam i obiecuję, że do kolejnego postaram się być bardziej regularna :D 

Przy okazji, jeśli będziecie w połowie grudnia w Kato to wpadnijcie do małego Spodka na EIHC :D A jak już będziecie to koniecznie spróbujcie ciach w budce obok Supersamu xD ;*