Rozdział 2 - I'm gonna fly like a bird through the night, feel my tears as they dry

Stojące na stoliku puste kieliszki ciągle przypominały Emilii, że w końcu musi oderwać się od laptopa i świętować zaręczyny koleżanki. Monika rozłożona na podłodze co chwilę spoglądała na nią i dawała nieme znaki żeby w końcu skończyła romansować. Dwie pozostałe dziewczyny nie zwracały na to uwagi pochłonięte rozmowami o planowanym ślubie. Nagle Kornelia pisnęła i zaczęła wpatrywać się w Monikę.

- Musimy znaleźć Ci partnera na wesele! – odwróciła się w kierunku szatynki. – I Tobie też, Słoneczko.

- Emilia chyba znalazła już sobie kogoś – powiedziała obojętnie przyjaciółka.

- Co?! A my nic nie wiemy? – Kornelia i Julia zaczęły się przekrzykiwać.

- I to tego całego Wojciechowskiego.

- To ciacho? – pisnęła Julia i zaczęła się teatralnie wachlować dłonią.

Emilia popatrzyła morderczym wzrokiem na przyjaciółkę, która nic sobie z tego nie robiąc, nalewała wina do kieliszka.

- Właśnie się z nim umawiam na poniedziałek – powiedziała z rezygnacją Emilia i wskazała na laptopa.

Kornelia ze śmiechem wyrwała jej urządzenie i zaczęła czytać wiadomości.

- On pierwszy do niej napisał! Wysłał buziaczka i… - aż westchnęła – nazwał ją kochaniem!

Julia zaczęła skakać po pokoju, a Emilia miała wrażenie jakby nagle przeniosła się do domu wariatów. Tylko Monika siedziała na swoim miejscu i ze skupieniem popijała trunek.

W niedzielę szatynka wstała wcześniej niż zwykle. Nie mogła spać, bo po prawie dwóch tygodniach miała znowu jechać na mecz hokejowy. Była podekscytowana, bo jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to nie będzie musiała czekać jeszcze jednego dnia na spotkanie z Maćkiem. Wolny czas postanowiła wykorzystać na relaksacyjną kąpiel. Poustawiała świeczki w łazience, włączyła nastrojową muzykę i nalała sobie soku pomarańczowego do kieliszka. Ciepła woda delikatnie obmywała jej ciało i Emilia nawet nie zauważyła kiedy usnęła. Nagle ze snu wyrwał ją dzwonek do drzwi. Szybko wyszła z wanny i narzuciła na mokre ciało szlafrok. Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyła uśmiechniętą Monikę.

- Ty jeszcze nie gotowa? – zapytała zdziwiona.

- Która godzina?

- Dokładnie ta, o której się umawiałyśmy.

- Cholera! – krzyknęła Emilia w duchu przeklinając podgrzewanie wanny.

Pobiegła do pokoju, zostawiając przyjaciółkę w drzwiach. Chwilę później, ubrana w pierwszą lepszą koszulkę i jeansy, nakładała podkład na twarz.

- Tyle musi mi wystarczyć – jęknęła, patrząc na swoje odbicie w lustrze.

- Chyba na urodziny kupię Ci żelazko.

Szatynka w odpowiedzi rzuciła w Monikę poduszką. Ta uchyliła się przed nią i zaczęła się śmiać.

- Masz jakąś torbę, którą mogłabym ubrać na głowę?

- Nie przejmuj się, tak wystraszysz hokeistów z Sanoka, że oddadzą mecz walkowerem.

Po 40 minutach jazdy, dziewczyny wysiadły z auta i poszły odebrać akredytację dla Moniki. W środku zajęły swoje miejsca i czekały na rozpoczęcie meczu. Po wyjątkowo wyrównanych dwóch tercjach, w trzeciej Tyszanie przechylili szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Dziewczyny z radością zeszły z trybun żeby złapać hokeistów przed wejściem do szatni. Emilia rozglądała się w poszukiwaniu Maćka, jednak nigdzie nie mogła go znaleźć.

- Widziałaś gdzieś Wojciechowskiego? – zapytała przyjaciółkę.

- Chyba udzielał wywiadu przy boksach.

Szatynka ominęła kilku dziennikarzy i z powrotem ruszyła w kierunku lodowiska. Przy boksach rzeczywiście stał Maciek razem z wysoką blondynką, która zawzięcie stukała w telefon. Była ubrana w obcisłą sukienkę, która nijak nie pasowała na mecz hokejowy. Emilia próbowała ściągnąć wzrok chłopaka, jednak on był zbyt zajęty swoją rozmówczynią. Nagle ktoś złapał szatynkę za ramiona. Odwróciła się i zobaczyła swoją przyjaciółkę.

- Już myślałam, że mi zwiałaś – powiedziała Monika.

- Zabrałaś mi kluczyki, pamiętasz? – odpowiedziała ze śmiechem.

Kiedy się odwróciła w kierunku Maćka, jego już nie było. Sprawdziła w korytarzu prowadzącym do szatni, ale tam pozostał już sam tyski bramkarz. Zrezygnowana ruszyła do wyjścia ze Stadionu Zimowego. Kiedy tylko dotarła do domu, napisała do chłopaka sms’a, w którym pogratulowała mu meczu i zadeklarowała gotowość do świętowania. Wiedziała, że pewnie odczyta to dopiero następnego dnia, dlatego nie siedziała nad telefonem w oczekiwaniu na odpowiedź, jak to miała w zwyczaju.

***
Nawet nie pomyślałam, że tak trudno będzie mi pogodzić studia z pisaniem w redakcji. Na szczęście wszystko powoli wraca do normy i mam nadzieję, że w końcu zacznę regularnie dodawać rozdziały. Idąc za radą Patu, do czasu aż nie pojawią się siatkarze spróbuję wrzucać kolejne części dwa razy w tygodniu.
Endżoj! :*